Pan Tadeusz” to cała skarbnica obyczajowości staropolskiej. Bohaterowie epopei starają się kultywować dawne obyczaje z całą pieczołowitością. Omówię tu zwyczaje codzienne i odświętne w kontekście kultury materialnej trzech grup społecznych: arystokracji, szlachty posesjonackiej i szlachty zaściankowej.
I tak magnateria, najzamożniejsza warstwa spośród wyżej wymienionych, zamieszkiwała okazałe rezydencje, wspaniałe pałace. Stolnik Horeszko taki właśnie zamek posiadał: „Zamek(...) okazały budową, poważny ogromem” (ks. I, w.269). Utrzymywał też liczną służbę, jednakowo odzianą „liberia Horeszków, kurta żółta z połami, obszyta złotym galonem z wyszytym herbem Półkozicem” (ks. II, w.154). Często ugaszczał szlachtę, jadącą na sejmiki w tym celu w beczkach przechowywał wino (ks. II, w.220-225), a biesiady odbywały się w sieni zamkowej ze sklepieniem podpartym filarami i murach ozdobionych herbami oraz rogami jelenimi, znajdowały się tam również instrumenty dla muzykantów
(ks. I, w.290). Zaproszona szlachta wznosiła toasty i wiwaty „za zdrowie Króla Jegomości, potem prymasa, potem Królowej Jejmości, potem szlachty i całej Rzeczypospolitej. A na koniec(...)wznoszono: Kochajmy się!” (ks. II, w.230).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Zostaw opinię