Pan Tadeusz przybywa do Soplicowa z wileńskich szkół letnim popołudniem 1811roku, po dziesięcioletniej nieobecności. Tadeusz to sierota – jego matka zmarła a ojciec przepadł bez wieści. Najbliższym jego krewnym był Sędzia Soplica, który chłopaka usynowił i opiekował się jego majątkiem.
Komnaty we dworze, stare sprzęty, zegar z kurantem, portrety, które znał od dziecka, wywołują jego wzruszenie. W dawnym swoim pokoju spotyka niespodziewanie śliczną, młoda dziewczynę, ale ta spłoszona ucieka na jego widok. Podczas rozmowy z zarządcą domu Wojskim Hreczechą, Tadeusz dowiaduje się, że w Soplicowie bawią goście: Podkomorzy z żoną i córkami, Asesor i Rejent. Mają oni rozstrzygnąć spór o zamek między stryjem Tadeusza, Sędzią Soplicą a Hrabią, ostatnim potomkiem rodu Horeszków „chociaż po kądzieli”. Właśnie Sędzia i całe towarzystwo powracają z lasu, Tadeusz jest przez wszystkich radośnie witany.
Wieczorem odbywa się wieczerza w zamku, który niegdyś należał do możnego rodu Horeszków, a obecnie jest przedmiotem sporu. W ogromnej sieni z wypukłym sklepieniem, gdzie widnieje herb Horeszków Półkozic, goście zasiadają do zastawionych stołów według ustalonego porządku – w zależności od wieku i piastowanego urzędu. Puste krzesło przy stole obok Tadeusza wzbudza jego ciekawość, młodzieniec popada w roztargnienie, nie usługuje damom, nie bierze udziału w rozmowie prowadzonej przez Podkomorzego, kwestarza bernardyna, księdza Robaka i rosyjskiego kapitana Rykowa na temat szlaku zwycięstw Napoleona i sławy oręża polskiego. Te wielkie wydarzenia polityczne budzą nadzieję w sercach szlachty na odzyskanie niepodległości.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Zostaw opinię